Grote doeken maakt Jan van der Pol, met dikke verfstreken in matte, vrij sombere kleuren. Zwart, roze en grijze tinten domineren. Het robuuste werk van de deelexpositie De schoonheid van het (ons) tranendal krijgt alle ruimte aan de witte wanden van de Haagse Galerie Nouvelles Images. Op het schilderij Ochtend 1 zitten aan de bovenkant enkele rijen pastelgekleurde ovalen vormen. Het onderste gedeelte van het doek is gehuld in een grijze nevel. In de verte lichten rode koplampen op van een zwarte auto. Linksonder is een lichtgele schim te zien, een suggestie van beweging. Een passerende fietser? Iemand die zich snel uit de voeten maakt? 

Bloody Roses, 2007, Cibachrome

De uitstraling van het werk van de andere exposant, Margriet Smulders staat bijna lijnrecht tegenover de schilderijen van Van der Pol. Ook Smulders maakt grote werken, zoals bijvoorbeeld Bloody Roses (181 x 239) of Tulips for Ensor (125 x 190). Maar haar foto's - stillevens is eigenlijk een beter woord - zijn juist vrouwelijk, kleurrijk en sensueel. De voorstelling is de ene keer stemmig en geheimzinnig, zoals die met de opengesneden granaatappels en drijvende rozenblaadjes tegen een donkerrode achtergrond waar vooraan in het beeld nog een paar granaatappelpitjes dobberen. Een andere keer zit er een geestige knipoog in, zoals in Bacchus' Tree, een werk waarin de kleur groen overheerst en waarin bijna kaal gegeten druivenrankjes hangen. 
Wanneer je voor zo'n enorme uitvergroting staat, met diepte, water en sterke kleuren in combinatie met (delen) van bestaand materiaal uit de natuur, voel je vooral vervreemding en verwondering. Het is niet abstract, maar evenmin realistisch.

Voor haar werk bouwt Smulders in haar atelier een soort theaterdecor met gekleurde draperieën rondom een grote spiegel waar een rand op gemonteerd is zodat er water in kan. De kleur van de draperieën is bepalend voor de basissfeer van het stilleven. Rondom, erboven en in de bak manipuleert, hangt en schikt Smulders net zo lang met  planten, bloemen, vruchten en andere plantaardige materialen tot ze tevreden is met het resultaat van de compositie. Dan begint ze te fotograferen. Smulders maakt gebruik van de cibachrome techniek omdat die lichtechtheid garandeert en de kleuren door een juiste belichting nog meer diepte krijgen. Smulders vertelt dat ze al met de waterbak werkt sinds 1999, maar dat er sinds kort een hogere rand op is gemonteerd waardoor ze ook vissen door het beeld kan laten zwemmen. "Ik fotografeer het opgebouwde beweeglijke stilleven samen met één of meerdere assistenten, die helpen met water gooien, vissen de goede kant uit te laten zwemmen en dergelijke."
Ook figureren er nu paddenstoelen in haar werk en, zo vertelt ze, in het meest recente werk ontbreken de bloemen zelfs helemaal al verwacht ze dat die zeker wel weer terugkomen. "Ik ben al van jongs af aan bezig met bloemen."